Evet, mutsuzluk bir seçim midir? Neden bazı insanlar olayların her zaman olumsuz taraflarını görür? Hatta neden bazı insanlar mutluyum diyemez? Bir de neden bazı insanlar hayat hep onlara zormuş gibi davranır, sanki sizin zorlandığınız hiçbir şey yokmuş veya olmamış gibi? Bir de neden sürekli şikayet ederler, tüm olumsuz iç dünyalarını sizin üstünüze geçirirler?
Mutsuzluk mu?
Peki mutsuzluk insanın içinde bir yerde midir? Yaşadığın bazı zorlayıcı durumlarda mutsuz olursun, bu çok normal. Ama hayat devam ediyordur. Seni mutsuz eden olay geçer, yine mutlu olacağın çok sevineceğin durumlar olur. Herkesin iniş çıkışları olacaktır elbet. Esas konu içinde, kendi özünde mutsuz olan insanlar… İşte bu kişiler hem kendi için hem çevresi için oldukça yorucu olmaktadırlar.
Dünyaca maddi manevi zorlayıcı durumlardan (ülke olarak biz daha da fazla) geçiyoruz. Bu gerçek bize her şeyin kontrolümüzde olamayacağını iyice öğretti. Eee o zaman niye ısrar, kontrol etsen de etmesen de her şey olacağına varıyor. Önemli olan elimizden geleni yapmak değil mi? İçinde mutlu bir insansan yoluna devam edersin. Ama tersi isen içinde yine mutsuzlukla çevrili yaşarsın.
Mutluluğu maddi nedenlere bağlamak ise en büyük yanılgılardan birisidir. Mutlu insanın, mutluluğu yaşaması için hiç ummadığın küçücük nedenleri vardır. Ama içinde mutsuzluk taşıyan insanlar neye sahip olursa olsun yine de mutlu olamazlar. Hatta öyle ki hayatlarında olan iyi şeylerin bile farkında olmayıp değerini bilemezler. Bu herhangi bir manevi bir durum veya hedef ile de ilgili olabilir. Kendine bir hedef belirlersin. Gerçekleşince manevi olarak mutlu olursun ama yine iç mutluluğun yoksa aynı mutsuzluğuna dönersin. Kronik bir mutsuzluk hali olur.
İçinde mutsuzluk olan insanlar, çözüm odaklı olma konusunda seni zorlarlar, paylaşımda bulunmazlar, kendilerini kıyaslarlar.
Hayatımız Seçimlerimizdir
Durum şu ki; esas olan senin özünde kim olduğundur. Biraz da senin hayata nasıl baktığın ile ilgilidir. Özünde mutlu olan insan, olduğu gibidir, yaşamayı sever ve coşkuludur.
Yaşamıma, ara ara, içinde mutsuzluk olan insanlar girdi. Fark ettim ki kendilerindeki mutsuzluğu sana da yansıtıyorlar. Hatta öyle bir an geliyor ki ne oluyor diyorsun. Normalde senin umurunda olmaz onların sana yüklediği konular. Kendini sorguluyor ve kendi özüne dönüyorsun. İç dünyanda özlediğin çocuksu duygularını buluyorsun. Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor elbet. Çünkü büyüyorsun. Ama içindeki mutlu çocuk hala orada…
