Yeni Normal mi?

Yeni Normal mi? Yaklaşık iki aydır evdeyim. Bunun yarısından çoğu salgın ile ilgili yaşadığım şok ile geçti. Endişe, korku, belirsizlik… Ne olduğunu anlamaya çalıştım. Çok şey düşündüm. İş, ev, aile, sağlık, dünya, çevre, insanlar aklınıza gelebilecek her konuda. Düşünmeye de devam ediyorum.

İlk haftalarda markete bile gitmedim, eşim gitti . Marketten gelir gelmez onu soru yağmuruna tutuyordum. Dışarısı nasıl? İnsanlar nasıl? Evim, sakin bir sokakta olduğu için yoğunluğu fark edemiyorum. Son haftalarda market için ben de dışarı çıktım. Ve açıkça belli ki durumun farkında olan insan sayısı çok da değil. Alışveriş sırasında bile… İşe gitmek, zorunlu alışveriş ihtiyaçları dışında sokakta olan insanları hiç anlamıyorum.

Yeni Normal Nasıl Olacak?

Umarım bu süreç bitecek, güzel günler, huzurlu günler yine gelecek. Peki, biz eskisi gibi olabilecek miyiz? Eski normalle mi , yeni normalle mi devam edeceğiz? Artık sosyal mesafe, maske takma vb. yeni normalimiz bunlar mı olacak? Eski normalimiz doğru muydu?

Dünya’ya bakışım da değişti. Dünya’nın ne kadar çaresiz olduğunu gördüm. Yok kimsenin kimseden farkı, hepimiz aynıyız. Her yerde yüksek binalar, trafik kalabalıklığı, o kalabalık içinde geçen saatler, sürekli koşuşturma. “Buralarda ağaçları kesmişler, Yerlerine taş duvarlar dikmişler, Hadi gel köyümüze geri dönelim…” diye bir şarkı vardı, bir önceki cümlemi yazarken nedense aklıma geldi, mırıldandım. 🙂 Hatta söylüyorum 🙂

Bu sürece girdiğimizden beri ilk defa kardeşim bize geldi, yani o günden bugüne ilk defa görüştük. Karşımızdaydı, hepimiz bir hoş olduk, sarılmak istedik, yaklaşamadık birbirimize. Kardeşimin eşi doktor. Onlar için daha da zor bir süreç. O kadar özledik ki. Oğlum kapıya geldi sesimizi duyup, teyzesine sarılmak istedi, bir an öne adım attı, sonra öyle kaldı. Sonra içeri gelmesini istedik, balkona geçtik. O anlattı, biz anlattık, gideyim dedi, alışveriş yapması gerekiyordu, tekrar kapıya geldik uğurlamak için, ama ne gitsin istiyorduk, ne de o gitmek. Konuşmaya kapıda devam ettik. 🙂 Sevdiklerimizden uzakta olmak zorunda kalmak, çok zor. İşin ilginç yanı şu kısacık görüşme bile hepimize iyi geldi. Geldiğimiz duruma bak değil mi? Rahatça ve sağlıkla nefes almak, özgürce gezebilmek, sevdiğin insanlara düşünmeden sarılabilmek ne büyük bir nimetmiş.

Neler Yapacağız?

Bu süreçte ihtiyaçlarımızı da sorguladım. Ne çok alışveriş yapılıyormuş. İşte evdeyiz, gerçekten bizim için yeterli olan ne kadar? Beni yakından tanıyan bilir zaten saatlerce AVM gezemem, sanırım artık uzaktan bile görmek istemiyorum. Kapalı yer istemiyorum. 🙂 İhtiyaçlarımızı belirlemek, kendimiz için doğanın sağlığının da önemli olduğunu fark etmek ve çevremize daha duyarlı olmak, çünkü doğa bize YETER ARTIK diyor.

Tabi ki aşı, ilaç ne zaman çıkacak, merakla soruluyor, tüm dünya bilim insanlarını takip ediyor. Bilinmeyen konusunda böyle özverili çalışan insanlar. Bizse sağlığımız için tüm bilim ve sağlık insanlarına muhtaç. Yani “Hayatta en gerçek yol gösterici ilimdir. Mustafa Kemal ATATÜRK.” Bilim çok değerli, çok önemli, her zaman bilimin yolunda ilerlemeli. Neymiş yani gerçek olan BİLİMMİŞ. Gerisi ne kadar boşmuş.

Peki hayatta her şey kontrolümüzde mi? Yaşamımızdaki her şeyi yönetme gücümüz var mı? Yaşanacakların önüne geçebiliyor muyuz? Hepsine cevabım HAYIR. Ne olacaksa oluyor… Planlar, düşünceler değişebiliyor, değişmek zorunda kalabiliyor.

Hepimizin sağlıkla bu süreci atlatmasını, yine bugünleri unutmadan, günlerimizi daha bilinçli, farkındalıkla, mutlu, huzurlu ve gönlümüzce yaşamayı dilerim.

Sevgiyle kalın…